Hindi ako nakapagtapos ng kolehiyo. Naging single mom ako, at kung tutuusin, naging malaking sakit ng ulo ako sa mga magulang ko noong kabataan ko. Pero alam ko na hindi yun ang magpapakilala o magtatakda kung sino talaga ako. Dumaan ako sa panahon na magulo ang buhay ko at nahirapan akong hanapin ang tamang direksyon. Pero dumating din ako sa punto na sinabi ko sa sarili ko, “Tama na, kailangan kong baguhin ang kwento ng buhay ko.” Na-realize ko na ang nakaraan ko ay hindi kailangang magdikta ng kinabukasan ko. Pinili kong bumuo ng mas magandang buhay, hindi lang para sa sarili ko kundi para rin sa mga umaasa sa akin. Ako ang patunay na hindi pa huli ang lahat para bumangon, hanapin ang layunin mo, at lampasan ang anumang hamon na ibinibigay ng buhay. Ngayon, nasa proseso ako ng pagiging mas mabuting tao—tinanggap ko ang bawat tagumpay at pagkatalo sa daan. Ang kwento ko ay patuloy pang isinusulat, pero ngayon, nabubuhay ako nang may layunin, pagmamahal, at direksyon. At sa lahat ng ito, pinanghahawakan ko ang awa ng Diyos na laging bago tuwing umaga. “Dakila ang Kanyang katapatan,” at ito ang nagbibigay sa akin ng lakas para magpatuloy.